Ostatnie święta trochę opóźniły pojawienie się tych informacji na naszym blogu. Nie staram się pisać własnych tekstów o art deco – było spotkanie i będą następne z Panią Kingą Berłowską, a ona jest poza konkurencją. Załączona ściąga z Wikipedii pozwoli lepiej poznać temat. Przekazałam Eli Jóźwiak dwa obiecane filmy do wspólnego obejrzenia. W jednym z nich nawet budynek, w którym dochodzi do morderstwa jest w stylu Art deco. A wnętrza są jak wystawa tematyczna: meble, oświetlenia, przepiękne drewno na ścianach. Same zobaczcie!

Nie udało mi się transportować na naszą blogową stronę plakatu radzieckiego filmu „Cyrk”. Ale kiedy wrzucicie w wyszukiwarkę - FilmWeb – Cyrk (1936) – ten plakat się pojawi. Zwróćcie uwagę na hełmy dwóch artystów – wyglądają jak karoserie pokazywanych na naszym spotkaniu samochodów z międzywojennego okresu.

Pozdrowienia

Eka Korzeniowska

Art déco – styl w sztuce: architekturze, malarstwie, grafice oraz w architekturze wnętrz, rozpowszechniony w latach 1919–1939. Nazwa wywodzi się od francuskiego art – sztuka i décoratif – dekoracyjny, w rozumieniu jakie język polski łączy z urządzaniem wnętrz (czyli "dekorowaniem"); termin décoratif nie oznacza w tym wypadku "zdobienia".

Fasada stadionu Highbury w Londynie

Art déco był reakcją na secesję (Art nouveau), wyrazem sprzeciwu wobec - typowego dla sztuki secesyjnej - braku dyscypliny przestrzennej. Już w secesji pojawił się nurt projektowania masowych wyrobów przemysłowych – wzornictwo przemysłowe, ale dopiero w okresie art déco podjęto się bardziej nowoczesnego projektowania, z myślą o funkcji i wpływie przedmiotu na fizyczne i społeczne otoczenie człowieka. Było to działanie świadome, próba stworzenia stylu w sztuce na wzór dawnych stylów, ale wybiegającego w przyszłość i z optymizmem szukającego wyrazu dla nowoczesności świata produkcji taśmowej i rodzących się mass mediów. Sprzeczność polegała na tym, że twórcy art déco przykładali też wielką wagę do perfekcyjnego wykonania przedmiotu użytkowego (np. meble ze złoconego brązu, hebanu, inkrustowane kością słoniową) – nie mogły być więc one tanie, ani dostępne dla szerokiej klienteli.

Art déco charakteryzował się klasycyzującym zgeometryzowaniem i dążeniem do syntetycznego ujmowania form, poszukiwaniem piękna w funkcji przedmiotu użytkowego i jasności przekazu w grafice czy malarstwie. Żywą i jasną kolorystykę odziedziczył po fowizmie. Szczyt popularności przypadał na lata 20. zeszłego stulecia, a Międzynarodowa Wystawa Sztuki Dekoracyjnej i Wzornictwa w Paryżu w roku 1925 zgromadziła najwięcej dzieł sztuki i przedmiotów użytkowych charakterystycznych dla epoki. W latach 30. art déco powoli ustępował na rzecz nowego stylu, Bauhausu, szkoły która stała się pierwszą wyższą uczelnią nowoczesnego projektowania i studiowania sztuk pięknych. Do dnia dzisiejszego pojawiają się dzieła i przedmioty użytkowe nawiązujące do art déco (jak zresztą do wszystkich następnych kierunków w sztuce).

W Polsce w latach 20. działały grupy artystyczne Blok, Praesens, a.r. i spółdzielnia artystyczna Ład. Polski pawilon na Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu 1925 roku wzbudził szerokie zainteresowanie i pokazał oryginalność sztuki kraju, który "odrodził się" po okresie wykreślenia z mapy politycznej Europy.

  W Wikimedia Commons znajdują się multimedia związane z tematem:Art déco